Adopcja, czyli przysposobienie, jest formą przyjęcia do rodziny osoby formalnie niespokrewnionej, stwarzającej stosunek podobny do pokrewieństwa, jest to przybranie dziecka za swoje, zawsze ma na celu jego dobro.
Przysposobienie następuje w drodze orzeczenia sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego. Wyjątkowo orzeczenie o przysposobieniu może być wydane po śmierci przysposabiającego, jeżeli z żądaniem przysposobienia wystąpili oboje małżonkowie, a jeden z nich zmarł po wszczęciu postępowania adopcyjnego, zaś drugi wspólne żądanie małżonków przysposobienia podtrzymuje.
Istnieje możliwość przysposobienia pełnego albo niepełnego. Przez przysposobienie pełne powstaje między przysposabiającym a przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi. Naturalna rodzina przestaje nią być dla przysposobionego i staje się nią nowa rodzina. Z kolei przysposobienie niepełne charakteryzuje się tym, iż skutki przysposobienia powstają tylko między przysposabiającym a przysposobionym. Jednakże i w tym wypadku skutki przysposobienia rozciągają się na zstępnych przysposobionego.
Wyróżnia się także tzw. przysposobienie najpełniejsze mające takie same skutki jak pełne, z tym, że dodatkowo sporządza się nowy aktu urodzenia przysposobionego, na którym jako rodzice widnieją przysposabiający. W praktyce jest ono najczęstsze.
Nie każdy może zostać rodzicem adopcyjnym. Od kandydata na nowego rodzica sąd oczekuje posiadania odpowiednich właściwości osobistych, m.in. zdolności wychowawczych, wystarczających możliwości zarobkowo-majątkowych, stabilnej sytuacji zawodowej, odpowiednich warunków mieszkaniowych i dobrego stanu zdrowia.
Sąd opiekuńczy obowiązany jest zbadać te okoliczności również przy pomocy opinii ośrodka adopcyjno – opiekuńczego lub innej specjalistycznej placówki.
Procedura adopcji jest skomplikowana i wymaga może orzec przysposobienie na wniosek jednej osoby (samotnej lub pozostającej w związku małżeńskim), jak i na wniosek obojga małżonków.
Przysposobić można tylko małoletniego (warunek ten musi być spełniony w dniu złożenia wniosku o przysposobienie). Dolną granicą wieku dziecka jest 6 tygodni życia. Między przysposabiającym, a przysposabianym musi istnieć minimalna różnica wielu 18 lat. Różnica wieku ma upodobnić stosunek między nimi do przeciętnej rodziny opartej na więzi biologicznej. W wyjątkowych sytuacjach różnica wieku może być mniejsza, jeżeli nie ucierpi na tym dobro dziecka. Ponadto konieczne jest uzyskanie zgody małoletniego na adopcję, jeśli ten ukończył lat 13, w wyjątkowych przypadkach sąd może odstąpić od uzyskania takiej zgody np. jeśli dziecko z uwagi na chorobę nie jest w stanie wyrazić swojej woli.
Powyższy rys procedury adopcyjnej pokazuje, iż jest to proces wysoce oceny i zawiły, wymagający specjalistycznej wiedzy nie tylko na temat tego, jaką dokumentację i gdzie złożyć.
Nasza Kancelaria reprezentuje Klientów także w postępowaniach o rozwiązanie przysposobienia.
